Reeuwijkse Plassen

26-05-2011 - Er staat een harde wind en voor vanmiddag is storm voorspeld, dus ik houd het bij een korte tocht, op de Reeuwijkse Plassen. Het gebied bestaat uit 10 plassen die met elkaar in verbinding staan via smalle doorgangen die zonder voorbereiding lastig te vinden zijn. Ik heb een kaartje bij me waarop de doorgangen aangegeven staan. Ik ga eerst langs Brasserie
‘'t Wapen van Reeuwijk’ om een vaarontheffing te kopen, en laat een stukje verderop de boot te water.
Meteen op de eerste plas slaan de golven me om de oren. Ik kom twee roeiboten tegen, verder is de plas uitgestorven. Op de tweede plas heb ik de wind in de rug, ik surf op de golven naar de brug die toegang geeft tot de derde plas. De oevers en eilandjes zijn niet toegankelijk, ze zijn ofwel privéterrein ofwel beschermd natuurgebied. Voor de koffiestop vaar ik door naar de enige openbare picknickplaats, met de naam Twaalfmorgen, in de zuidoostelijke hoek van het plassengebied. Hier is enige beschutting tegen de harde wind.
Met het kaartje bij de hand vind ik ook de andere doorgangen moeiteloos. Ik kom geen andere watersporters meer tegen, ik ben alleen in het gevecht tegen de golven die nu van opzij komen. Op het laatste stuk van de route moet ik tegen de wind in, dat gaat prima in de beschutting van het dorp Sluipwijk. In Sluipwijk is het nog even zoeken naar de doorgang, daarna gaat het recht tegen de golven in terug naar de startplaats.


Zie voor de route het Google kaartje.

Rietveld

21-05-2011 - Onder een staalblauwe hemel maken we ons klaar voor vertrek. Een kwartier voor de geplande tijd staan we al te popelen om te vertrekken, we zijn ruim voor 10 uur de Doeshaven uit. Na een dik uur varen langs de Oude Rijn slaan we voorbij Hazerswoude rechtsaf de Oostvaart in, een ondiepe vaart met weelderig bloeiende waterlelies langs de oevers, en rietkragen bevolkt door meerkoeten, futen en eenden. Een koppel zwanen is niet gediend van ons bezoek en kiest het luchtruim. Aalscholvers hebben een veilig heenkomen gezocht op de molenwieken van de 'Blauwe Wip'.

Na een halfuurtje rustig peddelen langs de vaart is daar de eerste hindernis, een sluisje met zelfbediening. Twee mannen met een sloep varen de sluiskolk uit in onze richting. Jeannette moedigt de man op de kant aan bij het openen van de sluisdeuren en zet al haar charmes in om hem te bewegen een groepje kanoërs te schutten. Zonder resultaat, hij stapt in de sloep en mompelt in het voorbijvaren iets over emancipatie. We varen de sluiskolk binnen en ik stap uit om de sluis te bedienen. Het duurt even voordat het water gezakt is, het peilverschil is 1,50 meter. Sluizenbouwer Gerard houdt alles scherp in de gaten, terwijl waterbeheerder Erik tevreden kijkt naar de 50 kuub schoon boezemwater waarmee we de boeren en tuinders een plezier doen. Gerard is intussen zo aardig om mijn boot op sleeptouw te nemen, zo hoef ik geen poging te wagen om in te stappen van een bijna 2 meter hoge kademuur.
Aangevoerd door ‘inheemse’ Jeannette (ze is hier opgegroeid en heeft er goede herinneringen aan) stevenen we op de tweede sluis af, waar Hilde het schutwerk verricht. Het in beweging brengen van de zware houten deuren vereist enige spierkracht, gelukkig is ook hier een lange aluminium paal aanwezig voor het duw- en trekwerk. Het niveauverschil is hier maar 10 cm en we kunnen vlot doorvaren. Het geluid van ruisend water trekt onze aandacht, het blijkt een kunstmatige waterval te zijn die dient om het zuurstofgehalte van het water op peil te houden. Dan zien we ‘Klein Giethoorn’ voor ons waar we aanleggen voor een kop koffie met appelgebak. Het is driedubbel genieten van de versnapering, de rust en de weldadige zon op onze huid. En niet te vergeten het goede gezelschap.

We varen nog een stukje door tussen de smalle stroken land met afwisselend boomkwekerijen, weilanden en tuinbouw met verspreid liggende woningen en kiezen dan een smalle sloot waar we moeten uitstappen om een dammetje te passeren. De oever is zompig waardoor enige behendigheid nodig is om met droge voeten aan land te komen. Dat lukt zowaar aardig, desondanks krijgt de vaarleider de vraag toegeworpen waarom hij niet voor kanosteigers heeft gezorgd. Erik wist van tevoren al te melden dat de sloten diep genoeg zouden zijn en het klopt, we kunnen zonder zuigende werking van de bodem verder varen naar de ringsloot langs de zuidkant van Alphen. Vanuit de ringsloot dragen we over naar de Gouwe, om bij Gouwesluis linksaf te slaan en twee uur lang de Oude Rijn te volgen, dwars door het centrum van Alphen en verder via Hazerswoude terug naar de Doeshaven.
De route staat uitgetekent in een kaartje.

Vinkeveensche Plassen

13-05-2011 - Het vertrekpunt is mijn vertrouwde steigertje in Uithoorn, voor een tocht over de Amstel, De Waver, de Winkel en de Angstel met een wijde boog om de Vinkeveensche Plassen heen. Deze watertjes zijn heel geschikt voor kanovaarders, niet alleen omdat ze smal en kronkelig zijn, ook is er maar beperkt toegang voor motorschepen op veel plaatsen zijn kanosteigers en overdraagplaatsen. De Winkel is over een lengte van een paar honderd meter zelfs maar 3 meter breed en bijna dichtgegroeid, ik kan er niet eens keren als ik dat zou willen. Na het Slot van Loenersloot (foto) ga ik rechtsaf de Geuzensloot op en kom daar bij de Demmeriksesluis met een verval van maar liefst 1,75 meter. De sluiswachter heeft lunchpauze, een motorbootje dat vlak achter mij bij de sluis aankomt moet een uur wachten. Ook bij veel bruggetjes gelden lange wachttijden, ik weet niet of dat is omdat de brugwachter moet worden opgetrommeld of omdat hij meer scheepjes wil opsparen voordat hij de brug opent. Ik hoef het ook niet te weten want ik kan overal onderdoor en bij de sluis draag ik mijn boot over.
Op de Vinkeveensche Plassen staan wat golfjes, de westenwind is aangewakkerd maar niets om me zorgen over te maken. Ik steek de Zuiderplas recht over, maak op de Noorderplas een boogje om de starttoren heen en vaar dan tussen de vele eilandjes door (foto onder) naar Vinkeveen. In Wilnis bekijk ik de polder die tijdens de droge zomer van 2003 onder water gelopen is doordat de veendijk bezweek. Volgens dijkenbouwer en oud-collega Stefan van Baars niet omdat de dijk uitgedroogd was maar omdat de dijk te licht was om de waterdruk te kunnen weerstaan (zie luchtfoto van de ramp en interview in Delft Integraal).
Verder naar Mijdrecht en met een stevige tegenwind langs de Kerkvaart naar de Pondskoekersluis waar ik overdraag naar de Kromme Mijdrecht. Dan is Uithoorn al in zicht.

Vecht

29-04-2011 - Ik wil mijn vaartocht langs de Vecht beginnen op het Abcouder Meer. Na een kleine drie uur fietsen kom ik een paar kilometer voor het meer bij wegwerkzaamheden, gesloten voor alle verkeer. Geen nood, ik laad ter plekke de kano af en vaar via het Abcouder Meer en de Gein (foto) naar het Amsterdam-Rijnkanaal. Ik steek het kanaal over naar Weesp en kom daarna op de Vecht. Het riviertje kronkelt door het landschap waardoor ik anderhalf uur nodig heb om Nigtevecht te bereiken dat hemelsbreed 3 kilometer verder ligt. Er is een rechte vaarweg, maar dat is het Amsterdam-Rijnkanaal dat verboden is voor kano's, afgezien van oversteken. De Vecht kronkelt verder langs de plaatsen Nederhorst Den Berg, Vreeland en Loenen, met daartussen kleine kasteeltjes en luxe buitenplaatsen, bekend van de geschiedenislessen over de Gouden Eeuw. Ook is er plaats voor woonboten in alle soorten en maten en enkele meertjes die het domein zijn van watervogels. Aanlegplaatsen zijn schaars, de oevers zijn ofwel priveterrein waar luxe jachten aangemeerd liggen, ofwel beschermd natuurgebied met rietkragen waar je niet doorheen mag als het al zou kunnen. In Nieuwersluis (foto onder, door Johan Bakker / Panoramio) verlaat ik de Vecht, ik steek het kanaal weer over en kom via de Angstel langs Loenersloot en Baambrugge weer terug in Abcoude. De noordoostenwind is intussen sterker geworden, op de kronkelige Angstel heb ik hem afwisselend mee en tegen, op het laatste stuk langs de Holendrecht heb ik de wind in de rug en dat blijft zo tijdens de terugrit naar Leiden.